همة خیابان‌های این روستا با «رَنگُلی» تزیین شده بودند. گروهی از مردم، یک «پالْکی» را که نوعی کجاوه هندی است، حمل می‌کردند و در کوچه‌ها و خیابان‌های روستا می‌گرداندند. این کجاوه با رشته‌هایی از گل جعفری تازه تزیین شده بود و تصویر «ساویتری‌بای‌فولی»، اولین معلم زنِ اولین مدرسه دخترانه هند، در میان آن دیده می‌شد.
در هند مرسوم است از شخصیت‌های مهم در حالی عکس می‌گیرند که یک شمایل مقدس در دست دارند، اما در دست ساویتری، در تصویری که از او در کجاوه گذاشته شده بود، یک کتاب درسی دیده می‌شد. گروهی از نوازندگان موسیقی و نمایشگران هم پیش از کجاوه جلو می‌رفتند و با نواختن موسیقی و اجرای نمایش، مردم را شاد می‌کردند. همزمان با اجرای این مراسم، بین مردم شیرینی پخش می‌شد.
این جشن باعث شور و نشاط همة مردم این روستا شده بود، چه آنهایی که با باز شدن مدرسه‌ها به کلاس‌های درس می‌روند، چه آنهایی که سال‌هاست مدرسه را تمام یا ترک کرده‌اند. در این روستا تعداد کسانی که پیش از تمام‌شدن دوره تحصیلشان، مدرسه را ترک می‌کنند، خیلی زیاد است، حتی بیشتر از تعداد کسانی که در روستاهای محروم‌تر و عقب‌مانده‌تر «گادچیرولی» و «چاندراپور» در همین منطقه، ترک‌تحصیل می‌کنند.
رنگلی، نقاشی با خاک سنگ و رنگ
در حقیقت این جشن هم به این دلیل برپا شد که باز شدن مدرسه‌ها برای دانش‌آموزان با خاطره‌ای شاد و امیدوارکننده همراه باشد و آنها را به ادامه درس خواندن دلگرم کند.
این جشن برای مسئولان منطقه اهمیت زیادی داشت چون تحصیل مردم روستاها به پیشرفت منطقه از هر نظر کمک می‌کند؛ برای همین هم مسئولان بلندپایه آموزش و پرورش و حفاظت از منطقه هم در این جشن شرکت داشتند.
این مسئولان با دادن گل و کتاب به دانش‌آموزان، باز شدن مدرسه‌ها را به آنها تبریک گفتند.
